Μάριος Λώλος – Άκυς Μητσιούλης: Η μάχη με τον κορονοϊό στο νοσοκομείο

Ο φωτορεπόρτερ Μάριος Λώλος και ο σκηνοθέτης – ηθοποιός Άκυς Μητσιούλης περιγράφουν με ανάρτησή τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης την περιπέτειά τους με τον κορονοϊό

Μάριος Λώλος

Δωμάτιο 582 κλινική Covid Ευαγγελισμός και λίγο 222 Παμμακάριστο.

Κυριακή στις 14 του μήνα ανεβάζω πυρετό. Καθαρά Δευτέρα κάνω μοριακό τεστ και είναι θετικό. Να πάρω τηλέφωνο τους φίλους να το πω να κάνουν και αυτοί τεστ. Να πάρω τηλέφωνο τον γιατρό να δω τι θα κάνω. Συνταγές με φάρμακα. Το βράδυ να βλέπω εφιάλτες.

Τρίτη ο φίλος ο Δημήτρης γιατρός εντατικής σε Covid στον Ευαγγελισμό μου, λέει έλα να κάνεις εξετάσεις μια ακτινογραφία ρε παιδί μου, να σε δουν γενικά. Από τα επείγοντα μέχρι το ειδικό χώρο για Covid για ακτινογραφίες είναι ένας τεράστιος διάδρομος που μπροστά πήγαινε ο άνθρωπος της ασφάλειας φωνάζοντας «στην άκρη» και πίσω η νοσοκόμα. Παρέλαση κανονική

Τελικά κάνω εισαγωγή. Χαλαρός εγώ, οκ λέω μια χαρά θα είσαι. Τέταρτη τα οξυγόνα μου πήγανε στα τάρταρα. Ο Αλέξανδρος μαζί με την Ήβη, γιατροί, προσπαθούν να με ακροαστούν αλλά έλα που δεν μπορώ να πάρω ανάσα. Βλέπω τον Αλέξανδρο να μου έχει το οξύμετρο στο χέρι και να κόβει βόλτες ξεφυσώντας. Νομίζω ότι παίζω σε ταινία. Και αυτοί οι δυο μαγικοί γιατροί, στο και πέντε βρίσκουν το τούρμπο μηχάνημα οξυγόνου “High Flow Oxygen” που μου γεμίζει οξυγόνο τα πνευμόνια και πάει στο 96 με 97. Με συνδέουν και με μόνιτορ να βλέπουν συνέχεια πως πάει. Η αγωνία του μόνιτορ. Να πετάγεσαι την νύχτα και να το κοιτάς .

Οι λέξεις έχουν σημασία. Όταν έρχονταν στο θάλαμο οι γιατροί και οι νοσηλευτές λένε θα «μπούμε» όχι θα περάσουμε. Μου θύμισε τα επεισόδια στα Εξάρχεια που λέμε μεταξύ μας πρέπει να “μπούμε” στην πλατεία τώρα.

Ένα βράδυ αργά διασωληνώνουν τον απέναντι παππού . Χαμός νοσοκόμοι ειδικοί γιατροί. Οι γιατροί να αναρωτιούνται αν κάνουν το σωστό .Να κοιτάς και να σκέφτεσαι “οχι ρε τα δικά μου τα πνευμόνια θα κρατήσουν”. Την επόμενη μέρα είναι ένας γιατρός πάνω στον παππού και προσπαθεί κάτι να κάνει και όταν τα καταφέρνει πανηγυρίζει με στυλ όπως εγώ πανηγυρίζω όταν η ΑΕΚ βάζει το τόπι στο πλεχτό.

Τα οξυγόνα μου όλο και καλυτερεύουν. Με βγάλανε από το τούρμπο μηχάνημα και είμαι με μάσκα οξυγόνου.’Ερχεται ένας γιατρός να πάρει το μηχάνημα . Τον ρωτάω αν το χρειαστώ θα το βρούμε πάλι και κουνάει τους ώμους με απόγνωση.

Μετά από κάποιες μέρες μου λένε είσαι καλά θα πας Παμμακάριστο γιατί εδώ χρειαζόμαστε τα κρεβάτια. Βγαίνοντας στο διάδρομο για να φύγω οι νοσοκόμες χειροκροτούσαν. Τι κρίμα να μην μπορείς να κάνεις αγκαλιές.

Ευχαριστώ από καρδίας τον Αλέξανδρο, την Ήβη, τον Δημήτρη, όλο το νοσηλευτικό προσωπικό τις νοσοκόμες, τις καθαρίστριες, τις τραπεζοκόμες, όλους! Ευχαριστώ και τους νοσηλευτές στην Παμμακάριστο που με κοίταξαν με ανθρωπιά.

Ευχαριστώ τους φίλους και τις φίλες μου, τους συναδέλφους μου για την στήριξη έστω και από μακριά. Βιντεοκλίση από Μαξίμου περιμένοντας το Κάρολο με χιονόνερο. Μόνο αυτοί οι αλητάμπουρες κάνουν τέτοια.

Με τον Δημήτρη , τον Θάνο, τον Λέκα, τον Παυλάρα τον ναυτικό τις ρακές μας θα τις πιούμε και το τραπέζι θα το πούμε 582.

Μετά από αυτό που πέρασα για μένα είναι ξεκάθαρο πλέον Το Δημόσιο νοσοκομείο είναι αυτό που μας σώζει τελικά.

Αυτό το γαμιδι κυκλοφορεί δίπλα μας. Προσέχετε τον εαυτό σας όσο μπορείτε και να λέτε στους ανθρώπους σας ότι τους αγαπάτε!

Φτου ξελευτερία.

Άκυς Μητσιούλης

Κλινική Covid…..Δωμάτιο αρνητικής πίεσης 26 στο Πανεπιστημιακό Λάρισας..

10 Μαρτίου μαθαίνω ότι έχω έρθει σε επαφή με επιβεβαιωμένο κρούσμα…

Το μοριακό τεστ την ίδια μέρα δείχνει θετικό…

Οι οδηγίες από τον ΕΟΔΥ κάθεσαι σπίτι σου και γίνεσαι καλά…

Κανείς δεν εξήγησε στο τηλέφωνο τη σημασία του ελέγχου του οξυγόνου…

Μία εβδομάδα μετά ο πυρετός δεν λέει να πέσει , δεν μπορώ να φάω το παραμικρό ενώ ο ύπνος γίνεται αφόρητος…

Όλη την εβδομάδα έλεγα υπομονή είναι στην κορύφωση αύριο θα είμαι καλύτερα…

Πέμπτη 18 Μαρτίου 2021…

Ξυπνάω και δεν μπορώ να πάρω ανάσα…

Η ελάχιστη μετακίνηση μου δημιουργεί αφόρητη κόπωση…

Το απόγευμα καλώ ασθενοφόρο…

Φτάνω στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο…

Μου μετράνε το οξυγόνο…

Οξυγόνο SpO2=70 …

Τεράστια αναστάτωση με τους γιατρούς να τρέχουν και γω να συνειδητοποιώ για πρώτη φορά ότι τα πράγματα δεν είναι καθόλου καλά…

Αρχικές εξετάσεις και εισαγωγή στο δωμάτιο αρνητικής πίεσης…

Δύο βράδια οι γιατροί πάνω από το κεφάλι μου να προσπαθούν να ανεβάσουν το οξυγόνο…

Η ενημέρωση στον πατέρα μου : « Η κατάσταση πολύ κρίσιμη , μπορεί και τον χάσουμε »

Δύο μέρες οι γιατροί δίνουν αγώνα να μη με διασωληνώσουν και παράλληλα να ανεβάσουν το οξυγόνο…

Ο αγώνας τους προσωπικό πείσμα απέναντι στο θάνατο…

Μετά από δύο μέρες – τις οποίες δεν θυμάμαι καν – το οξυγόνο με το μηχάνημα υψηλής ροής αρχίζει να ανεβαίνει…

Διαρκής παρακολούθηση του οξυγόνου…

Να ξυπνάς το βράδυ να κοιτάς το μόνιτορ και να παρακαλάς για οξυγόνο πάνω από 90…

Να μη μπορείς να πας τουαλέτα γιατί είσαι δεμένος με τη μάσκα οξυγόνου…

Το οξυγόνο αρχίζει και σταθεροποιείται…

Σιγά σιγά αρχίζει και μειώνεται η υποστήριξη με οξυγόνο…

Η αγωγή φέρνει αποτελέσματα…

Δίπλα μου ένας άλλος ασθενής με οξυγόνο που δεν λέει να ανέβει πάνω από 70…

Ένα απόγευμα διασωληνώνεται…

Το τηλέφωνό του θα χτυπά το επόμενο πρωί σκορπίζοντας ανατριχίλα…

Το αν είμαι εδώ και γράφω όλα αυτά…

Το αν ζω…

Το οφείλω σε αυτούς τους υπέροχους γιατρούς και όλο το νοσηλευτικό προσωπικό για τον αγώνα που έδωσε…

Στη Σάρα , στον Άγγελο , στη Στέλλα , στη Βασιλική , στην Πηνελόπη , στο Γιώργο , στη Δέσποινα , στο Γιώργο Β. , στο Γιώργο Ν. , στο Νίκο , σε όλες τις νοσηλεύτριες…

Αν υπάρχουν κάποιοι ήρωες αυτοί δεν είναι της επανάστασης…

Είναι οι γιατροί σε κάθε δημόσιο νοσοκομείο που δίνουν τεράστιο αγώνα με το θάνατο…

Τους ευχαριστώ που υπάρχουν…

Συνήθως δεν γράφω τόσο προσωπικές ιστορίες…

Αν το κάνω τούτη τη φορά είναι γιατί ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΣΤΕΙΟ η πανδημία…

Και η ζωή με το θάνατο απέχει όσο 10 μονάδες οξυγόνου κάτω…

Ότι έζησα μου άλλαξε τη ζωή…

Να προσέχετε τους εαυτούς σας…

Να φοράτε ΠΑΝΤΑ μάσκα…

Μπορεί να δυσκολεύει στην ανάσα αλλά πιστέψτε με…

Ο covid ΚΟΒΕΙ την ανάσα μία και καλή…

Ευχαριστώ την Όλγα που ήταν εκεί … την ευχαριστώ για όλα…

Ευχαριστώ τους φίλους και τις φίλες μου, τους συναδέλφους μου για την στήριξη με καθημερινά τηλεφωνήματα….

Μετά από αυτό που πέρασα για μένα είναι ξεκάθαρο πλέον…

Δεν υπάρχουν καλύτεροι γιατροί από το Δημόσιο νοσοκομείο που μας σώζει τελικά…

Αυτή η μαλακία ο covid κυκλοφορεί δίπλα μας και θα συνεχίσει να κυκλοφορεί…

Να εμβολιαστείτε , να προσέχετε τους εαυτούς σας και να λέτε στους ανθρώπους σας ότι τους αγαπάτε…

Κάθε μέρα να το λέτε…

Σε αναμονή να αγκαλιαστούμε ξανά…

Φτου ξελευτερία…