Τι κάνουμε όταν το μωρό δεν μπορεί να ενεργηθεί;
Γράφει η Σταυρούλα Μακρυνικόλα | Παιδίατρος
Η δυσκοιλιότητα είναι μία κοινή κατάσταση που απαντάται , ακόμα και στην παιδική. Ένα παιδί με δυσκοιλιότητα ταλαιπωρείται, διαπιστώνεται παρ’ ολ΄αυτά ότι οι γονείς συχνά ολιγωρούν να αναζητήσουν ιατρική συμβουλή, ίσως γιατί είναι ένα σύμπτωμα συχνό, χωρίς να έχει επίδραση στην υγεία του παιδιού. Η αλήθεια είναι όντως ότι τις περισσότερες φορές η δυσκοιλιότητα είναι λειτουργική και δεν οφείλεται σε παθολογικά αίτια. Θα έπρεπε όμως πάντα να συζητείται με τον παιδίατρο, ο οποίος θα αναγνωρίσει ένα σπάνιο πρόβλημα υγείας, αλλά και θα δώσει οδηγίες για την αντιμετώπισή της με σκοπό τη βελτίωση της ποιότητας ζωής.
Η επιθυμητή συχνότητα των κενώσεων περιλαμβάνει 3 ή περισσότερες κενώσεις την εβδομάδα, όσον αφορά τη νηπιακή και την παιδική ηλικία. Στη βρεφική ηλικία είναι διαφορετική η συχνότητα. Ένα μωρό που θηλάζει μπορεί να έχει από 7 κενώσεις την ημέρα ως 1 κένωση την εβδομάδα. Ένα μωρό που πίνει βρεφικό γάλα σε σκόνη μπορεί να έχει ως 1 κένωση ανά 3 μέρες. Η δυσκοιλιότητα δεν αφορά μόνο τη συχνότητα των κενώσεων, αφορά και τη σύσταση, περιλαμβάνοντας στον ορισμό της και την αποβολή σκληρών κοπράνων. Δεν θεωρείται όμως δυσκοιλιότητα όταν το μωρό δυσανασχετεί λίγα λεπτά αλλά τελικά έχει μία μαλακή κένωση.
Υπάρχουν κάποια συνοδά συμπτώματα που πάντα πρέπει να κινητοποιούν τον γονέα προς αναζήτηση παιδιατρικής εξέτασης. Η εμφάνιση της δυσκοιλιότητας τους πρώτους 3 μήνες ζωής, ο συνδυασμός της με εμέτους, ελλιπή πρόσληψη βάρους, διάταση της κοιλιάς, πόνο ή παρουσία αίματος δεν πρέπει να αγνοούνται αλλά να οδηγούν στον παιδίατρο.
Διάφοροι παράγοντες, διαιτητικοί, γενετικοί, περιβαλλοντικοί και ψυχολογικοί οδηγούν στην εμφάνιση δυσκοιλιότητας. Μεταξύ των παθήσεων που προκαλούν δυσκοιλιότητα στη βρεφική ηλικία είναι η νόσος Hirschprung’s, η αλλεργία στο γάλα αγελάδας κι ο υποθυρεοειδισμός. Υπάρχουν και κάποιες περίοδοι στη ζωή ενός παιδιού που απαντάται συχνότερα η δυσκοιλιότητα: μετά την εισαγωγή των στερεών τροφών στην ηλικία των 6 μηνών περίπου, κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσης για την τουαλέτα κι όταν ένα παιδί ξεκινά το σχολείο.
Ένα μωρό με σκληρή κένωση μπορεί να κλαίει, να δυσανασχετεί…Σφίγγεται κατά τη διάρκεια της κένωσης, κοκκινίζει το προσωπάκι του. Τη στιγμή εκείνη μπορούμε να το βοηθήσουμε με απαλές κινήσεις κάμπτοντας τα ποδαράκια πάνω από την κοιλιά. Αν είναι ήρεμο ξαπλωμένο, μπορούμε να του κάνουμε ένα ήπιο μασάζ στην κοιλιά.
Η περαιτέρω άμεση αντιμετώπιση της δυσκοιλιότητας στη βρεφική ηλικία στο σπίτι δεν περιλαμβάνει φάρμακα που μπορούν να δοθούν από τους γονείς. Μπορεί να χρησιμοποιηθούν μόνο τα βρεφικά υπόθετα γλυκερίνης, κατόπιν συνεννόησης με τον παιδίατρο. Η διαιτητική παρέμβαση είναι σημαντική και μπορεί να συντηρήσει μία μακροχρόνια λύση.
Σε ένα μωρό μεγαλύτερο των 4 μηνών μπορεί να βοηθήσει ένας χυμός φρούτων με δαμάσκηνα, μήλο κι αχλάδι, ποσότητας 60-120 ml, που δίνεται όχι περισσότερο από μία φορά την ημέρα. Αποφεύγεται η καθημερινή χορήγηση και διακόπτεται μετά από 1 με 2 εβδομάδες. Για ένα μωρό που έχει ξεκινήσει να λαμβάνει στερεές τροφές, προτιμώνται εκείνες που είναι πλούσιες σε φυτικές ίνες (π.χ. βερίκοκα, γλυκοπατάτες, αχλάδια, δαμάσκηνα, ροδάκινα, αρακάς, μπρόκολο, σπανάκι). Το νερό είναι πολύ σημαντικό σε ένα μωρό που πίνει γάλα σε σκόνη, σε μικρή ποσότητα μεταξύ των γευμάτων. Σε μεγαλύτερη ποσότητα μπορεί να δίνεται σε ένα μωρό που τρώει στερεές τροφές.
Στα μεγαλύτερα παιδιά συνδυάζεται η διατροφή (πλούσια σε φυτικές ίνες) και η αυξημένη πρόσληψη νερού με την τακτική κένωση του εντέρου κι, αν χρειάζεται, τη φαρμακευτική αγωγή. Είναι, τέλος, απαραίτητη κι η ψυχολογική υποστήριξη των γονιών του μεγαλύτερου παιδιού από τον παιδίατρο.
