ΚΟΥΡΕΤΑΣ: Φέτος είναι πιθανό η επισιτιστική κρίση να είναι πολύ χειρότερη

Ανάρτηση, για την επισιτιστική κρίση και πως η παραγωγή τροφίμων έχει συμβάλλει στο πρόβλημα, έκανε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ο Καθηγητής στο Τμήμα Βιοχημείας – Βιοτεχνολογίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας Δημήτρης Κουρέτας, στην οποία γράφει τα εξής:

«Πολλοί άνθρωποι υποθέτουν ότι η επισιτιστική κρίση προκλήθηκε από έναν συνδυασμό της πανδημίας και της εισβολής στην Ουκρανία. Αν και αυτοί είναι σημαντικοί παράγοντες, επιδεινώνουν ένα υποκείμενο πρόβλημα. Για χρόνια, φαινόταν σαν η πείνα να οδεύει προς εξαφάνιση.

Ο αριθμός των υποσιτισμένων μειώθηκε από 811 εκατομμύρια το 2005 σε 607 εκατομμύρια το 2014. Όμως το 2015, η τάση άρχισε να αλλάζει. Η πείνα αυξάνεται έκτοτε: στα 650 εκατομμύρια το 2019 και πίσω στα 811 εκατομμύρια το 2020. Φέτος είναι πιθανό να είναι πολύ χειρότερο.

Τώρα προετοιμαστείτε για τα πραγματικά άσχημα νέα: αυτό συνέβη σε μια εποχή μεγάλης αφθονίας. Η παγκόσμια παραγωγή τροφίμων αυξάνεται σταθερά για περισσότερο από μισό αιώνα, ξεπερνώντας άνετα την αύξηση του πληθυσμού. Πέρυσι, η παγκόσμια συγκομιδή σιταριού ήταν μεγαλύτερη από ποτέ.

Παραδόξως, ο αριθμός των υποσιτισμένων ανθρώπων άρχισε να αυξάνεται μόλις οι παγκόσμιες τιμές των τροφίμων άρχισαν να πέφτουν. Το 2014, όταν λιγότεροι άνθρωποι πεινούσαν από κάθε άλλη στιγμή, ο παγκόσμιος δείκτης τιμών των τροφίμων διαμορφώθηκε στις 115 μονάδες. Το 2015, έπεσε στο 93 και παρέμεινε κάτω από 100 μέχρι το 2021.

Ενώ το φαγητό μας έχει γίνει τοπικά πιο ποικίλο, παγκοσμίως έχει γίνει λιγότερο ποικιλόμορφο. Μόλις τέσσερις καλλιέργειες – σιτάρι, ρύζι, καλαμπόκι και σόγια – αντιπροσωπεύουν σχεδόν το 60% των θερμίδων που καλλιεργούν οι αγρότες.

Η παραγωγή τους είναι τώρα ιδιαίτερα συγκεντρωμένη σε μια χούφτα έθνη, συμπεριλαμβανομένης της Ρωσίας και της Ουκρανίας, με πρώτη την Κίνα και μετά την Ινδία. Όλα αυτά γίνονται εκτοπίζοντας τις τοπικές γαστρονομίες πολλών μικρών χωρών. Σκεφτείτε ότι πριν 20 χρόνια εμείς τρώγαμε μελιτζάνες, μέλι, τραχανά, μηζύθρα, αμύγδαλα, σαρδέλες, χόρτα, και ένα σωρό άλλα που τώρα όχι.

Χρειάζεται επειγόντως να διαφοροποιήσουμε την παγκόσμια παραγωγή τροφίμων, τόσο γεωγραφικά όσο και όσον αφορά τις καλλιέργειες και τις γεωργικές τεχνικές. Πρέπει να σπάσουμε τη λαβή τεράστιων εταιρειών και χρηματοοικονομικών κερδοσκόπων. Πρέπει να δημιουργήσουμε εφεδρικά συστήματα, παράγοντας τρόφιμα με εντελώς διαφορετικά μέσα. Πρέπει να εισαγάγουμε πλεονάζουσα χωρητικότητα σε ένα σύστημα που απειλείται από τις δικές του αποδόσεις.

ΕΙΝΑΙ Ο ΠΥΡΗΝΑΣ ΤΗΣ ΑΠΟΨΙΝΗΣ ΜΟΥ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ ΣΤΗΝ ΕΚΠΟΜΠΗ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΘ. Ζ. ΣΚΟΥΡΑ.